هنگامی که بر او وارد شدند و سلام کردند؛ (ابراهیم) گفت: «ما از شما بیمناکیم!»

گفتند: «نترس، ما تو را به پسری دانا بشارت می‌دهیم!»

گفت: «آیا به من (چنین) بشارت می‌دهید با اینکه پیر شده‌ام؟! به چه چیز بشارت می‌دهید؟!»

گفتند: «تو را به حق بشارت دادیم؛ از مأیوسان مباش!»

گفت: «جز گمراهان، چه کسی از رحمت پروردگارش مأیوس می‌شود؟!»

(سپس) گفت: «مأموریت شما چیست ای فرستادگان خدا؟»

گفتند: «ما به سوی قومی گنهکار مأموریت یافته‌ایم (تا آنها را هلاک کنیم)!

مگر خاندان لوط، که همگی آنها را نجات خواهیم داد...

بجز همسرش، که مقدّر داشتیم از بازماندگان (در شهر، و هلاک‌شوندگان) باشد!»

هنگامی که فرستادگان (خدا) به سراغ خاندان لوط آمدند...

(لوط) گفت: «شما گروه ناشناسی هستید!»

گفتند: «ما همان چیزی را برای تو آورده‌ایم که آنها [= کافران‌] در آن تردید داشتند (آری، ما مأمور عذابیم)!

ما واقعیّت مسلّمی را برای تو آورده‌ایم؛ و راست می‌گوییم!

پس، خانواده‌ات را در اواخر شب با خود بردار، و از اینجا ببر؛ و خودت به دنبال آنها حرکت کن؛ و کسی از شما به پشت سر خویش ننگرد؛ به همانجا که مأمور هستید بروید!»

و ما به لوط این موضوع را وحی فرستادیم که صبحگاهان، همه آنها ریشه‌کن خواهند شد.

(از سوی دیگر،) اهل شهر (از ورود میهمانان با خبر شدند، و بطرف خانه لوط) آمدند در حالی که شادمان بودند.

(لوط) گفت: «اینها میهمانان منند؛ آبروی مرا نریزید!

و از خدا بترسید، و مرا شرمنده نسازید!»

گفتند: «مگر ما تو را از جهانیان نهی نکردیم (و نگفتیم کسی را به میهمانی نپذیر؟!»